Kadın Liderler Akademisi, Lider Kadınlar
Samsun Büyükşehir Belediyesi ve Elvinder tarafından yürülen, İçişleri Bakanlığı tarafından desteklenen “Kadın Liderler Akademesi Kadın Formu”nda Panelist olarak deneyimlerimi aktardım.
İnsanlara dokunmak, kadınları desteklemek, iş hayatında görmek, cam tavan sendromunun kırılması için çalışmak bana daima sonsuz mutluluk vermiştir.
Bu vesileyle, emeği olan geçen herkese tekrar teşekkürlerimi sunar, güzel günlerde yeniden görüşmeyi dilerim...
Tüm Kadınlara İthafen, ''Biz Kadınlar'' Giriş Konuşmam
Öğretilmiş ister istemez edinilmiş bir çaresizlikte nefes almaya çalışırken, hangi yana baksak duvarlar çarpar yüzümüze; kimi zaman gelenek olur, görenek olur, töre olur, tabu olur, kadın olur erkek olur çocuk olur çıkar karşımıza.
Ne yaşanırsa yaşansın ne yana çarparsa çarpsın, kan revan içinde kalsak da, konuşsak da sussak da ağlasak da vazgeçemez yine de ışık oluruz kör karanlıklara. Aşık oluruz, aşk oluruz, anne oluruz evlat oluruz, yar olur yaren oluruz, en çok da çocuk oluruz…
En güzel çocuklar oluruz, annemizin çantaları kırmızı pabuçları ile evcilik oynarken bitip tükenmeyen hayalleri olan… Kimi zaman aya uzanır ellerimiz, kimi zaman denize koşar ayaklarımız, güneşi yakalar saçlarımız, bulutlar arkadaşımız derken yavaş yavaş öğreniriz, hayallerimizin bile sınırları olduğunu…
Öğreniriz içimizi yaksa da, cam parçacıkları gibi yüreğimize saplansa da, kendimizi kandırdığımızı tekrar tekrar öğreniriz özgürlüğümüzün bizim için örülen duvarların içine hapsedildiğini …
Umutlarımızın kelebekler kadar kısa, on beşinde gelin, on yedisinde anne, on sekizinde karanlık kuyular üzerinde ağlayan mezar taşı olduğunu öğreniriz… Öğreniriz kaderimiz deyip geçmeyi, kendimizi görmezden gelmeyi, mutluluklarımızı ertelemeyi öğreniriz…
Sonra sorarız kendimize, bir kez daha bir kez daha sorarız; Güneş ne zaman tutuldu, yıldızlar neden ışık saçmaz oldu, nereye kayboldu bulutlarımız, ya umutlarımız neredeler şimdi?
Yakamozlar ne zaman küstü bize, ne zaman yitirdik inancımızı? Hangi ara öğrendik kadın olmayı kendimizden bu kadar vazgeçip başkaları için yaşamayı…
Zaman ince bir kum tanesi gibi akıp giderken avuçlarımızdan ne zaman bıraktık kırlarda koşmayı, yağmurlarda gülmeyi…
Oysa martılara sevdamızı anlatırken haykırabilmeliydik neşemizi de üzüntümüzü de…
Gülebilmeliydik doyasıya salıncaklarda… Babasının prensesi, annesinin gül kokulusu, sevgilisinin kıymetlisi, hayata hayat vereni, anlamı olmalıydık… Gözlerimizin pırıltısında mutluluğu, yüreğimizde sevdayı, aşkı vefayı, şefkati bulmalıydınız…
Güller açmalıydı gül yüzümüzde, ceylan olmalıydık ahu gözlerimizde, naz çiçeği yaz baharı, candan öte can olmalıydık…
Cennettik, cennetin anahtarıydık, peygamber doğuran anaydık…
Bırakın yaşayalım yaşatalım dünyayı güzelleştirelim sevgi ile aşk ile nur ile donatalım… Işık olalım aydınlatalım, cennetin kapılarını açalım bırakın yaşayalım yaşatalım...
